Մի անգամ մի երիտասարդ անցորդի մոտ ճանաչեց իր ցածր դասարանների ուսուցչին։ Նա մոտեցավ նրան և հարցրեց.
- Ինձ չե՞ք հիշում: Ես քո աշակերտն էի։
Այո, ես քեզ լավ եմ հիշում։ Իսկ դու հիմա ինչո՞վ ես զբաղվում:
- Ես դասավանդում եմ: Դու ինձ վրա այնքան ազդեցիր, որ ես էլ էի ուզում ուսուցիչ դառնալ։
-Այո՞: Հարցնեմ՝ ո՞րն է իմ ազդեցությունը։
- Իսկապե՞ս չե՞ս հիշում։ Թույլ տվեք թարմացնել սա ձեր հիշողության մեջ:
Մի օր դասընկերս եկավ դասի մի գեղեցիկ ժամացույց ձեռքին, որը նրան նվիրեցին ծնողները։ Նա հանեց դրանք ու դրեց դարակում։ Ես միշտ երազել եմ նման ժամացույց ունենալու մասին։ Ես չդիմացա և որոշեցի դրանք վերցնել նրա գրասեղանից։ Շուտով այդ տղան արցունքներով մոտեցավ քեզ ու բողոքեց գողությունից։ Դու նայեցիր բոլորիս ու ասացիր՝ ով վերցրել է այս տղային պատկանող ժամացույցը, խնդրում եմ վերադարձնել։
Ես շատ ամաչեցի, բայց չէի ուզում բաժանվել ժամացույցից, ուստի չխոստովանեցի։ Դու մոտեցար դուռը, կողպեցիր այն և հրամայեցիր բոլորիս շարվել պատի երկայնքով՝ զգուշացնելով. «Ես պետք է ստուգեմ ձեր գրպանները մի պայմանով, որ բոլորդ փակեք ձեր աչքերը»։ Մենք հնազանդվեցինք, և ես զգացի, որ սա իմ կարճատև կյանքի ամենաամոթալի պահն էր։
Ուսանողից աշակերտ էիր անցնում, գրպանից գրպան: Երբ գրպանիցս հանեցիր ժամացույցը, շարունակեցիր մինչև շարքի վերջը։ Հետո նրանք ասացին. «Երեխաներ, ամեն ինչ կարգին է։ Դուք կարող եք բացել ձեր աչքերը և վերադառնալ ձեր գրասեղաններին»: Դուք վերադարձրեցիք ժամացույցը տիրոջը և այլևս մեկ բառ չասացիք այս դեպքի մասին:
Ուրեմն այդ օրը դու փրկեցիր իմ պատիվն ու հոգիս։ Դուք ինձ չեք դատապարտել որպես գող, ստախոս, անարժեք երեխա։ Դու նույնիսկ չփորձեցիր ինձ հետ խոսել այս դրվագի մասին: Ժամանակի ընթացքում հասկացա, թե ինչու։ Որովհետև, որպես իսկական ուսուցիչ, չես ցանկացել արատավորել երիտասարդ, դեռևս չձևավորված աշակերտի արժանապատվությունը: Դրա համար ես դարձա ուսուցիչ։
Երկուսն էլ լռեցին այս պատմության տպավորությամբ։
Այնուհետև երիտասարդ ուսուցիչը հարցրեց.
-Երբ այսօր տեսաք ինձ, չհիշեցի՞ք այս դրվագը:
Ծեր ուսուցիչը պատասխանեց.
-Փաստն այն է, որ ես նույնպես փակ աչքերով զննեցի գրպանները։
